امام حسن ع

سوی تو دست گرفتم ثمرم بخشیدی

جای درهم ز کرم کوه زرم بخشیدی

جز درِ خانه تان نیست پناهی دگرم

دیده ای بی کسم و در بدرم بخشیدی

ذره ای بودم و با مهر بلندم کردی

نوکرم خواندی و تاجی به سرم بخشیدی

گوهر مهر تو شد مایهء آرامش من

شعله از داغ ، به آه سحرم بخشیدی

تا نگاهم به سر تربتت افتاد حسن

از ره لطف دو تا چشم ترم بخشیدی

راستی نیست تو را شمع و چراغ و حرمی

بس کریمی تو عجب نیست حرم بخشیدی

چون به قاتل رهِ رفتن تو گشودی ز نگاه

نگرانم که هم او را ز کرم بخشیدی

کوچه و مادر و سیلی ، تن و تابوت ، عطش

چقدر غم به دل شعله ورم بخشیدی

داریوش جعفری