آن که دل برد و نمی خواست شود همدم من

کُشت و پوشید به تن پیرهن ماتم من

دیده را سیل به خون خفته چو میخواست...نشد

راضی از اشک غم و گونهء پر شبنم من

من ندانستم و خود نیز نگفت اینکه چرا

سنگ ریزد به سر راه دل خرم من

سرو آسا به رخم خیره شد و زیر لبی

خنده میکرد به اندام ز ماتم خم من

یارب این عشق چه عشقی ست که از مالک دل

زخم خوردم به خیالی که شود مرهم من

نیست سرّی به میان من و دلدار جز  این

که من از شادیِ او شادم و او از غم من

چه کنم دست خودم نیست که این کار دل است

شده ام خاک رهش شد ، همهء عالم من

#داریوش_جعفری 

@daruosh_jafari