به درگاه کریم آورده ام این اشک و آهم را
به امیدی که روشن میکنی روی سیاهم را
هوایی گشته ام تا که سبکبارم کنی از غم
هوای آن که برداری ز دل بار گناهم را
به غیر از درگه تو نیست ماوایی مرا یارب
به رویم باز کن آغوش گرمت را پناهم را
ندیدم پشت کس خالی کنی ای تکیه گاه خلق
خطا کارم ولی از من نگیر این تکیه گاهم را
پشیمانم ، گواهم اشک چشمانم مکن طردم
بخر روی سیاهم را ، بخر از من گواهم را
به امید عطای تو خطا سر زد از این عاصی
خطا کردم ، نبستم بر عطای تو نگاهم را
تو که نور زمین و آسمانی با نگاه لطف
به راه مستقیم اهل دل انداز راهم را
۷/۱/۱۴۰۲