داریوش جعفری

بستر خود را به راهِ موج خون انداختیم 

عقل را یکباره در دشت جنون انداختیم 

دست از دامان دل دزدیده و بی واهمه 

قصه ی فرهاد را در بیستون...انداختیم 

این غزال خوش خرامِ زندگانی را ز جهل 

فخر کردیم و ز رفتن...شیرگون انداختیم 

بعد از ایام بلندی تازه فهمیدیم ما 

پرچم عشق و جنون را واژگون انداختیم 

هر کسی در سینه اش دل بود و دم از عشق زد

قعر دریای فنایش سرنگون انداختیم 

راهِ ما راهی خطا بود و جفا کردیم ما

خانه ی آباد دل را از ستون انداختیم 

سجده ای باید به درگاه خدای خود بریم

گر چه این سجاده از مسجد برون انداختیم

#داریوش_جعفری

telegram.me/daruosh_jafari