آه این بند بس است

 لای این پنجره را باز کنید

 شاید این مرغِ گرفتار

 پرش

 بستهء زاغکِ خوش لهجهء پیری باشد

 و به  شوقش بپرد تا تهِ دشت 

 و بخواند آواز

 که بِرویَد به همه دشت فقط نرگس و یاس 

گرچه این مرغ در این بند گرفتار شده 

ولی انگار که مرده ست همه دشت و دمن

 با سکوتی سنگین  

که در این بند تو دادی به لبش

 نه فقط مرغ و من و زاغک و دشت 

که جهانی مرده ست

 باز کن پنجره را 

که غزلخوان به سوی باغ رود 

که بگیرد جانی

 همهء شهرِ من و شهرِ شما  

و شود عشق مهیا که جهانی بشود

 باز کن پنجره را

شاید این مرغ در این شهر بپاشد بذری 

آنهم از گوهرِ عشق 

که محبت به جهان رویشی از نو بکند

و بسوزد کینه 

تا شود دود و شود هیچ 

شود شهر پر از 

غزلِ نابِ صمیمیت و رقصِ گلِ سرخ

باز کن پنجره را.....

داریوش جعفری