هرچه بود از نبی ومادرش آموخته بود

بارِ سنگینِ غمی در دلش اندوخته بود

رفت ازخانه و برگشت ولی طول کشید 

چادرش خاکی و رخساره بر افروخته بود 

سینه اش معدنِ اسرارِ نبی بود و علی 

میخِ در سینه و اسرار به هم دوخته بود

لشکری مردنما پشتِ درخانهءاو

هیزمِ بغض نشاند آتشی افروخته بود 

شررِ آتش کین تا که زِ در بالا رفت 

یک پرستو زِ برش رفت و پرش سوخته بود  

آنچنان چهره به چادر زِ علی می پوشاند

گوییا سیلیِ کین این دو به هم دوخته بود 

دلِ شب بُرد علی پیکر او را به بقیع 

آه برگشت ولی بال وپرش سوخته بود

داریوش جعفری