روزگارشامیان چون شام شد/

 کاروان عازم زشهر شام شد/

کاخ ظلمت را زنی نابود کرد/

روی سویِ کعبهءمقصودکرد/

دیدهءتر قامتِ خم از بلا/

(شدروان سویِ منای کربلا)/

ازجفایِ کوفیان وشامیان/

هرچه باقی مانداز این کاروان/

جملگی زخمی ودرتاب وتبند/

جان خود مدیونِ جان زینبند/

کاروان آرام اما بی امان/

درلوای زینب قامت کمان/

میرود تااینکه برجانان رسد/ 

برمزارِ دلبرِ عطشان رسد/

ناگهان بانگی برآمدکربلا/

جملگی برسرگرفتند این صلا/

السلام ای زادهءزهراحسین/

السلام ای پادشاه عالمین/

السلام ای صورت وشیب الخضیب/

السلام ای معنی امن یجیب/

هریکی بر سوی قبری شد دوان/

اشک خون ازدیده هاشان شد روان/

شدربابِ خسته سوی علقمه/

برلبش دارد نوا و زمزمه/

ای شده دریا خجل ازکام تو/

خون چکدازدیده بهرِ نام تو/

.ناگهان بانگی برآمدیاحسین/

ای همه عالم ترا در زیرِ دین/

آمدم تا اینکه آرامم کنی/

بادهءوصلی تو در کامم کنی/

حال گویم شرح دردخویش را/

قصه های فصل سرد خویش را/

کربلا تا کوفه وشام خراب/

رفتم وبرگشتم اما دل کباب/

هرکجارفتم مراسنگم زدند/

شعله هابراین دل تنگم زدند/

خارجی خواندَند ماراکوفیان/

خواهِشَت کردم ز نِی قرآن بخوان/

تاکه میشد صوت قرآنت بلند/

خصم دون برجسم من میزد گزند/

چونکه از ویرانهءشام خراب/

دخترت گفتا عمو بابا رباب/

راس گلگونت میانِ  طشتِ خون/

ازمیان کاخ شامی شد برون/

آمدی سر را به دامانش گرفت/

داغ تو آندم از او جانش گرفت/

طاقت همراهی ما را نداشت/

خواهرت او را خرابه جا گذاشت/

حال اینجا بی سروسامان منم/

غرقِ غم با دیدهء گریان منم/

یا زِجاخیز و دلم را شاد کن/

یا زِ عمرم قطع نام وکام کن/

این منم آشفته چون مویت حسین/

باقدخم آمدم سویت حسین/

کاش میشد عهد خود پایان دهم/

کاش میشد در کنارت جان دهم/

کاش میشد سر برون آری زخاک/

تاببینی پیکرم را چاک چاک/

گرچه نَبْودَ جز تو منظورم حسین/

میروم ز اینجا و مجبورم حسین/

میروم تا عقدهء دل وا کنم/

برمزار مادرم نجوا کنم/

عقده ها دارم من از جورِعدو/

شرح این ماتم نمایم بهرِ او/

گرچه باشد هستی ام درکربلا/

الوداع ای مقتل ای خون خدا/

/داریوش جعفری